Willem Snijders
Over een aantal weken is het alweer zomervakantie. Een periode waar iedereen graag naar uit kijkt. Koffers inpakken en door naar het vliegveld. Het klinkt heel eenvoudig, maar helaas is niet dit altijd het geval. Wanneer er sprake is van gezamenlijk gezag en je wilt met je minderjarige kind(eren) naar het buitenland reizen, dan moet je daarvoor toestemming hebben van de andere ouder of belanghebbenden. In normale situaties is dit slechts een gewoonte, maar bij vechtscheidingen komt het nogal eens voor dat vakantieplannen stressvol verlopen door het onthouden van deze toestemming.
In de meeste gevallen is het onthouden van deze toestemming onterecht. Het onthouden van toestemming voor reizen met het kind is alleen redelijk wanneer er veiligheidsrisico’s aan verbonden zijn voor het kind. Hierbij moet gedacht worden aan reizen naar een land met een negatief reisadvies, een medische behandeling die in Nederland uitgevoerd moet worden of kans op kinderontvoering. Zo achtte de rechtbank de kans op ontvoeringsgevaar zeer groot bij een uitspraak waarbij de vader plannen had om in een ander land een onderneming te starten.[1]
Wat als ik geen toestemming verleend krijg?
Het kan voorkomen dat de andere ouder of belanghebbenden geen toestemming wil verlenen. Wanneer hier sprake van is dan is een gang naar de rechter noodzakelijk. Je kan dan vervangende toestemming aan de rechter vragen. De procedure bestaat uit de volgende stappen.
- Verzoekschrift indienen
Voor deze procedure is het verplicht om een advocaat in te schakelen. De advocaat zal een procedure starten door een verzoekschrift in te dienen. Hierin staat waarom er vervangende toestemming wordt gevraagd, voor welke reisperiode en om welke land(en) het gaat.
2. Belanghebbenden informeren
Wanneer de rechter dit verzoekschrift heeft ontvangen, zal de rechter bepalen wie er belanghebbenden zijn in deze procedure. De rechter zal hier vervolgens de belanghebbenden hierover informeren. Voor de belanghebbenden is het niet verplicht om een advocaat in te schakelen. Zij kunnen ook alleen mondeling reageren.
3. Reageren op verzoek vervangende toestemming
De andere ouder of belanghebbenden krijgen de mogelijkheid om te reageren op dit verzoek. Hierbij zijn er drie mogelijkheden namelijk:
- De ouder of belanghebbenden zijn het eens met het verzoek;
- De ouder of belanghebbenden gaan in verweer;
- Er wordt niet gereageerd op het verzoek.
4. De zitting
De rechter zal de ouder of belanghebbenden oproepen om deze bij te wonen. Tijdens deze zitting kan er worden ingegaan op het standpunt en dit gebeurt mondeling. De rechtbank kan kinderen van 12 tot 18 jaar oproepen voor een kindgesprek. Hierbij wordt er gevraagd naar de mening van de kinderen zelf. Hier mogen de ouders niet bij zijn. Een kind is echter niet verplicht om te verschijnen en kan dit ook afdoen door een brief te sturen.
5. Uitspraak
Na de zitting zal de rechter schriftelijk uitspraak doen. De rechter zal dit kenbaar maken via de advocaat van de ouder. Wanneer er geen advocaat in het spel is geweest zal de uitspraak thuis worden gestuurd. Hierbij kan het zijn dat er vervangende toestemming is verleend. Hier kunnen dan ook bepaalde voorwaarden aan verbonden zijn. Wanneer de ouder of belanghebbenden om enige redenen het niet eens zijn met de beslissing, kunnen zij binnen 3 maanden hiertegen in beroep gaan.
Het is dus van belang om voor dit soort procedures niet te wachten tot kort voor het begin van de vakantie. De rechtbank is op de hoogte dat deze procedures erg belangrijk zijn en zal dan ook zo snel mogelijk uitsluitsel geven. Als de uitspraak van de civiele rechter niet kan worden afgewacht is er ook de mogelijkheid van het starten van een kort geding. Dat is een spoedprocedure waarbij een rechter snel uitspraak zal doen.
Het in orde maken van de benodigde toestemming voor vakantie met een minderjarige is erg belangrijk. Wanneer je naar het buitenland gaat zonder toestemming van de andere ouder en zonder vervangende toestemming van de rechter kan dit namelijk aangemerkt worden als internationale kinderontvoering, een strafbaar feit.
[1] Hof ’s-Gravenhage 16 september 2009, ECLI:NL:GHSGR:2009:BK1572.
